Ów egipski uczony, alchemik, uważany jest przez wielu badaczy za pierwszego, który przeprowadził udokumentowaną destylację alkoholu. Pisma Zosimosa wprawdzie przetrwały we fragmentach, w dodatku głównie w późniejszych odpisach – greckich, perskich i arabskich, ale przetrwał m.in. do dziś rysunek jego aparatu do destylacji, gdzie wyraźnie widać zbiornik zwany ambix, retortę i zbiornik, w którym skrapla się alkohol. Żył na przełomie III i IV wieku, urodził się w Panopolis (lub według innych źródeł w Tebach), pozostawił po sobie alchemiczną księgę zwaną „Cheirokmeta”, czyli na język dzisiejszy „Prace ręczne”. Z zachowanych prac nie wynika jednak bynajmniej, że Zosimos destylował alkohol. Na pewno destylował wodę, słusznie uważając, że po destylacji jest ona oczyszczona, określał ją mianem „boskiej wody” (niedaleko stąd do „wody życia”, łacińskiego określenia destylowanego alkoholu – aqua vitae). Poza destylowaniem i filozofowaniem, Zosimos zajmował się m.in. metalurgią i wytapianiem szkła. Rozważał możliwość stworzenia humunculusa, sztucznej człekopodobnej istoty. Fragmenty „Wizji Zosimosa” można znaleźć w głośnej książce Carla Gustava Junga „Psychologia a religia Zachodu i Wschodu”, tłumaczonej także na język polski.

Obok Arnoldo de Villanova, Rajmund Llull uważany jest za jednego z ojców europejskiej wiedzy o destylacji. Był franciszkaninem, misjonarzem, doktorem nauk, a jednocześnie alchemikiem. Podobnie jak Villanova tłumaczył dzieła arabskich uczonych, prowadził doświadczenia z destylacją i transmutacją, zajmował się też konstrukcją maszyn logicznych. Urodzony w Palma na Majorce w 1232 roku, był o osiem lat straszy od Villanova, którego znał, i z którym wymieniał poglądy i doświadczenia. Zmarł w 1315 roku, cztery lata po Villanova. W dziele „Secunda Magia Naturalis” Rajmund Llull uważał, że destylacja wyraża ducha samej natury wszechrzeczy, jest piątym żywiołem (quintessence), obok: wody, powietrza, ognia i ziemi. Najczystszy duch jest efektem siedmiu destylacji, uważał Llull. Współcześnie producenci wódek często są podobnego zdania. Swego rodzaju współczesnym hołdem dla zainteresowań średniowiecznego uczonego jest wódka U’luvka, której butelka przypomina dawny korbas do destylacji.

Pochodzący z Niderlandów William Y-Worth w latach 90. XVII wieku otworzył destylarnię w Londynie, produkował gin i bittery. Niewiele wiadomo o jego życiu, choć pozostawił po sobie sporo prac, z zakresu medycyny, chemii, alchemii i destylacji. Zachowała się także jego korespondencja z wielkim tamtych czasów, Isaakiem Newtonem, który interesował się alchemicznymi badaniami Y-Wortha („Oxford Dictionary of National Biography” podaje pisownię jego nazwiska jako Yworth).

Hieronymus Brunschwig urodził się w 1450 roku, a więc mniej więcej w tym czasie, kiedy Johannes Gutenberg z sukcesem zastosował do druku swoją ruchomą czcionkę. Brunschwig był aptekarzem, medykiem, alchemikiem, ale to właśnie wynalazkowi Gutenberga zawdzięcza nieśmiertelną sławę. Jego „Liber de arte distillandi de simplicibus” z 1500 roku była najprawdopodobniej pierwszą w dziejach książka o destylacji jaka ukazała się drukiem. O ile wcześniejsze rękopiśmienne prace poświęcone destylacji Arnoldo de Villanova czy Rajmunda Llulla znane były wyłącznie w niewielkich kręgach, to książka Brunschwiga szybko obiegła cywilizowany świat, została przetłumaczona na kilka języków i wielokrotnie wznawiana. W rezultacie sztuka destylacji stała się tak powszechna, że niemal w każdym domu w kuchni stał jakiś kociołek, w którym uzyskiwano domowym sposobem aqua vitae. Bogatsze domy miały temu celowi poświęcone osobne izby, gdzie nie tylko stały korbasy i alembiki, ale też sprowadzane zioła i egzotyczne przyprawy korzenne oraz suszone skórki owoców, które miały poprawiać smak mocnego alkoholu uzyskiwanego podług wskazówek Hieronymusa Brunschwiga.