Wytwórnia szampanów Fritza Briegera w Zielonej Górze znajdowała się u zbiegu ulic Zamkowej i Boduena. Mieściła się tu też część mieszkalna – na piętrze właściciel i dyrektor fabryki Fritz Grundmann, na parterze pomieszczenia fabryczne, a w głębi pomieszczenia produkcyjne. Dawne pomieszczenia restauracyjne zostały rozebrane.
Friedrich (Fritz) August Brieger był kupcem winnym, urodzonym 27 maja 1849 roku. W 1880 roku założył wytwórnię szampanów, której reklama brzmiała: „W mojej wytwórni win musujących wytwarza się, podobnie jak w Szampanii, wino musujące z czerwonych, prasowanych jako białe winogron odmian szampanowych, które dzięki naturalnej fermentacji w butelkach nabiera niespotykanej jakości”. Do produkcji szampanów używano winogron, skupowanych od licznych okolicznych plantatorów.
W 1899 roku do Brigera poza wytwórnią win musujacych należała hurtownia win i winiarnia. W okresie jesienno-zimowym wyszynk prowadzono w zaadaptowanej do tego dużej sali (Schankhalle), w ciepłe wiosenno-letnie dni biesiadowano również w trzech altanach ogrodowych. Winiarnia funkcjonowała pod nazwą Weinstube Fritz Brieger, później Briegers Weinstuben. Serwowano tu specjały winne produkowane w fabryce, ale też można było skosztować piwa.
W 1910 roku wartość użytkowa winiarni i wytwórni wynosiła 600 marek, gdy konkurencyjny zakład, Grempler & Co. oszacowano na 6871.
Fritz Brieger w 1917 roku przekazał wytwórnię szampanów swojej córce, Marthcie Gischke z domu Brieger. Zmarł 26 września 1918 roku. Płyta nagrobna jego i jego żony Ernestine (niedawno odnaleziona) znajduje się w Muzeum Wina. Do 1933 roku firma działała pod szyldem Weinhandlung und Sekt-Kelterei Fritz Brieger, potem Weinhandlung Fritz Brieger, Inh. Marta Gischke. Hurtownia poszerzyła swój asortyment o wina produkowane przez zielonogórskich winiarzy. W 1941 roku wytwórnia przekształciła się w przedsiębiorstwo handlowe o nazwie Firma Fritz Brieger offene Handelsgesellschaft. W 1942 roku rozbudowano część przemysłową.
W latach 1947-1949 w zabudowaniach dawnej firmy Briegera mieściła się Wytwórnia Win Marczyński i Kulesza, w końcu 1949 i w 1950 roku jako Wytwórnia Win Antoni Kulesza. W „Topografii winiarskiej Zielonej Góry” Mirosław Kuleba tak opisuje dalszą historię miejsca: „Uruchomiono tłocznię, fermentownię, butelkownię, etykietownię i spedycję, dział zmywalni i pasteryzacji butelek, laboratorium i pomieszczenia biurowe, zaś w podziemiach urządzono piwnice składowe win gotowych beczkowanych, win butelkowanych i soków. W 1951 wytwórnia została przejęta przez Lubuską Wytwórnię Win w Zielonej Górze. Jej działalność produkcyjna zakończyła się wraz z upadłością LWW w 1999 roku. Dzisiaj w budynkach dawnej wytwórni mieszczą się mieszkania lokatorskie, część została przekazana Cerkwi Prawosławnej.
Czteroosiowa elewacja północna głównego budynku wytwórni Briegera zwrócona ku ulicy Zamkowej i trójosiowa elewacja wschodnia od strony ul. Boduena zostały opracowane identycznie. Kondygnację przyziemia zaakcentowano poziomymi podziałami tynku i niskim cokołem. Kondygnacje parteru i piętra rozdziela szeroki pas dekoracji składającej się z profilowanego gzymsu, ozdobnych płycin z roślinnymi sztukateriami, w które wkomponowano motyw głowy pruskiego orła, i ciągłego gzymsu podokiennego, na którym opierają się profilowane opaski wysokich okien piętra, zwieńczonych profilowanymi naczółkami. Fasadę wieńczy profilowany gzyms wsparty na kroksztynach, a jej najbardziej eksponowana partię stanowi głęboko ścięte naroże, w którym niegdyś znajdowało się główne wejście do budynku, dzisiaj zastąpione oknem, nad którym umieszczono barwną sztukaterię przedstawiającą grona winogron z dwoma egzotycznymi ptakami dziobiącymi jagody. Między budynkami nr 16 i 16A znajduje się szeroka brama przejazdowa przykryta murowanym łukiem odcinkowym”.
