Dewar’s vs Dewar’s

Dzisiaj w ringu występują dwaj zawodnicy reprezentujący barwy Dewar’s. Dwie mieszane szkockie – dwunastolatka przeciw piętnastolatce. Dewar’s Ancestor kontra Dewar’s Monarch. Bukmacherzy stawiają na wiek, prestiż i wartość drugiego zawodnika w zderzeniu z młodzieńczym wigorem rywala z krótszym stażem. Nie raz zdarzało się jednak, że faworyt zawodził. Jak będzie tym razem? Już za chwilę się przekonamy.

Runda 1
Po barwach ich nie rozpoznacie, wchodzą na ring niczym bliźniacy w bursztynowo-złotych, mieniących się refleksami strojach. Dwunastka w pierwszym nosie, to przede wszystkim butterscotch, wanilia, słód, jakaś średnio przyjemna nuta maślana. Piętnastka już z daleka pachnie jabłkami – słodkimi, dojrzałymi, nawet pieczonymi. Są także śliwki i wiśnie oraz kwiaty drzew owocowych. Różnica w aromatach jest ogromna, jak między podlotkiem, który oblał się tanią wodą kwiatową, a dyskretnie skropioną delikatnymi perfumami damą. Sędziowie zgodnie wskazują zwycięzcę tej rundy. 0:1

Runda 2
Drugi nos w przypadku Dewar’s 12YO jest już przyjemniejszy, znika ten aromat masła, pojawiają się drożdże, śliwki, konfitury śliwkowe, miód, ale też nuty siarki, popiołu. W przypadku Dewar’s 15YO także pojawia się w zapachu miód, pieczone jabłka… i właściwie tyle. Jest to przyjemny aromat, brak mu jednak głębi, złożoności. Drugą rundę jednak także wygrywa zawodnik z numerem 15 na koszulce, choć tu przewaga nie jest tak przytłaczająca. 0:2

Runda 3
Dwunastka to w smaku wypieczony chleb, skórki kwaśnego jabłka, herbata, orzechy. Piętnastka jest z jednej strony delikatniejsza, z drugiej – bardziej taniczna. Tu jest orzech laskowy i waniliowość, ale i skórzastość, są wiśnie. Żadna z nich nie zachwyca, bo są płytkie. Piętnastka wypada lepiej, wygrywa trzecią, słabą, rundę. 0:3

Runda 4
Drugi smak w przypadku dwunastki zdradza nuty pikantne – pieprz, przyprawy korzenne, ale jest też sól, są drożdże. Prosty, gospodarski, ale przyjemny smak. Także w piętnastce pojawia się nuta korzenna, ale i ziołowa (tymianek), a i trochę likierowego wina, gruszki w syropie. Kolejna runda dla piętnastki, choć bez miażdżącej przewagi. 0:4

Runda 5
Dodanie odrobiny wody przede wszystkim daje odpowiedź na pytanie, czy jest sens w ogóle dodawać wodę do blendu o mocy 40%? Otóż jest. Dwunastka staje się przyjemnie owocowa, idzie w stronę zielonych jabłek. Szkoda, że podbiła się też ta nuta maślana. W piętnastce jeszcze wyraźniej czujemy dojrzałe jabłka i wiśnie, nuty likierowego wina, orientalne drewno. Dużo ciekawsze są te aromaty piętnastki. 0:5

Runda 6
Dwunastka po dodaniu wody jest zwyczajnie easy to drink. Piętnastka zachowuje swój profil dojrzałych owoców, woda jej ani nie szkodzi, ani nie pomaga. Zresztą obydwie whisky są bardzo stabilne. 0:6

Runda 7
Dwunastka w finiszu pozostawia przyjemny słony i piekarniczy posmak – słone paluszki. Delikatnie taniczność zielonej herbaty. Finisz piętnastki dość krótki, jest tu cierpkość zielonego jabłka, taniczność herbaty i słodycz gruszki Williamsa. Tu można wskazać remis. Obydwie whisky mają dość krótki finisz i w obydwu przypadkach harmonijnie pasuje do całości whisky. 0,5:6,5

Podsumowując tę walkę, z jednej strony nie ma wątpliwości, kto w niej wygrał, z drugiej… poziom obydwu whisky rozczarował. Kilkakrotnie wcześniej próbowałem Dewar’s 12YO i oceniałem ją znacznie lepiej. To był jednak Dewar’s 12YO z niebieską etykietą Double Aged, teraz jest z białą i nazywa się Ancestor. Czy receptura została zmieniona, czy przy większej uważności ta whisky traci? Myślę, że ma prawo tracić, w końcu to nie są whisky kontemplacyjne. Degustacji dwóch próbek poświęciłem ponad półtorej godziny. Trzeba pamiętać, że są to whisky przede wszystkim do picia i pod tym kątem były zestawiane. Są delikatne, mało wyraziste, ale dzięki temu będą lubiane w koktajlach.