angielski dry gin, jeden z najbardziej znanych i najlepiej sprzedawanych (drugie miejsce po Gordon’s Gin). Wytwarzany przez firmę James Burrough (grupa Pernod Ricard) w Londynie, według receptury z 1820 roku w destylarni Kennington Distillery. Sama gorzelenia jest starsza niż gin Beefeater, pochodzi z 1800 roku. Ma intensywnie jałowcowy smak, ale też wyraźne nuty cytrusowe i ostry finisz. Jest klasycznym reprezentantem stylu angielskiego ostrego i silnie aromatycznego ginu. W klasycznych sześciennych butelkach z żołnierzem strażnika zamku Tower w galowym mundurze na etykiecie (gwardia Yeomen Warders powszechnie nazywana jest w Anglii Beefeater) jest jednym z symboli Londynu. Destylowany z alkoholu zbożowego, z dodatkiem owoców jałowca, ponadto dodaje się: korzeń i nasiona arcydzięgla, nasiona kolendry, lukrecję, migdały, korzeń irysa, pomarańcze i skórkę cytrynowa. Siedem składników macerowanych jest przez 24 godziny w zbożowym spirytusie, następnie całość jest destylowana przez siedem godzin w dużych alembikach. Eksportowany na cały świat, występuje w kilku wersjach, najbardziej znana to klasyczny gin o mocy 40%, ale jest też w wersjach: 37,1% i 47%. Od 2009 roku w sprzedaży jest też ekskluzywna wersja Beefeater’24 – z dodatkiem chińskiej zielonej herbaty i japońskiej herbaty sencha, faktycznie zacznie lepszy, ale bez porównania droższy. Jest też wersja luksusowa, w pięknych butelkach przypominających karafki, ginu Beefeater starzonego w dębowych beczkach, pod nazwą Burrough’s Reserve.