Francuski autor (książka jest angielskim przekładem z francuskiego) z pasją przedstawia historią swojego ulubionego trunku rodem z Gaskonii. Trunku niezwykłego, jak dowodzi Frédéric Lebel, przypominając, że w 1310 roku przeor Vital Dufour napisał dzieło, znane dzisiaj jako „40 cnót armaniaku”. Dufour był doktorem nauk, związanym z Uniwersytetem w Montpellier, a mieszkał w Eauze. W swojej rozprawie, której oryginał można znaleźć w Bibliotece Watykańskiej, opisał cudowne uniwersalne lekarstwo na wszelkie dolegliwości, zwane aygue ardente. Eauze jest w centrum regionu Armagnac i zdaniem Gaskończyków wspominany w księdze aż 40 razy zdrowotny napitek, to właśnie armaniak. Dufour był naukowcem związanym z Uniwersytetem w Montpellier. Pod swoją dzisiejszą nazwą armaniak pojawił się natomiast po raz pierwszy w 1461 roku, w księdze handlowej. Pierwsze nowoczesne destylarnie zaczęły powstawać w XVII roku, ale pierwsze alembiki kronikarz armaniaku, Abbot Loubès, datuje ma 1480 rok. Wcześniej trunek był destylowany w prostych retortach. Najstarsza historycznie udokumentowana destylarnia pochodzi z 1650 roku, to Château de Busca-Maniban w pobliżu Condom. W tym też czasie zaczyna się eksport armaniaku przez port w Bordeaux. Zawodowi przewoźni destylatorzy, którzy odjeżdżają ze swoimi alembikami winnice po raz pierwszy są wspominani w 1724 roku. Nazwa swego rodzaju 'cru’ ponawia się w 1741 roku, czytamy o eau-de-vie de vin de Bas-Armagnac. Są uznawane za lepsze i mają dużo wyższe ceny. W XVIII wieku armaniak zaczyna być sprzedawany w butelkach.
Pierwsza kolumna skonstruowana na potrzeby produkcji armaniaku to dzieło inżyniera Meunier w 1767 roku. W 1801 roku pobawiły się ulepszone kolumny – É. Adam i Lavoisier z Uniwersytetu w Montpellier. Kolejne ulepszone aparaty to dzieło inżyniera Argaud w 1780 roku.
Pierwsza mapa przedstawiająca region produkcji armaniaku powstała w 1857 roku. Apelacja powstała w 1935 roku.
W 1972 roku została dopuszczona podwójna destylacja w alembikach szarentejskich, jednak bardzo niewielu producentów z niej korzysta i głównie na potrzeby bardzo młodych armaniaków.
Te i inne informacje można znaleźć w pięknie wydanej albumowej książce. Omówiono tu także działalność najważniejszych producentów armaniaku oraz przepisy kodyfikujące zasady produkcji i etykietowania.
