Pięknie położona, w dolinie rzeki Dee, na tym samym jej brzegu, co królewska letnia rezydencja, zamek Balmoral. Bliskość zamku i królewskich ogrodów sprawia, że destylarnia jest chętnie odwiedzana przez turystów, pomimo tego, że sama whisky nie jest dobrze znana. Marka należy do Diageo. Jest to niewielka destylarnia, o iście królewskim charakterze, co jest podkreślane co chwila podczas wizyty. Niestety, jak we wszystkich destylarniach Diageo, nie wolno podczas zwiedzania robić zdjęć.
Powstała w 1823 roku z inicjatywy Jamesa Robertsona. Geograficznie przynależy do regionu Highland. Pierwsza destylarnia powstała przy wiosce Glen Geardan, ale ta spłonęła w 1826 roku i Robertson wybudował drugą, kawałek dalej, u podnóża góry Lochnagar. Los chciał jednak, że i tą doszczętnie zniszczył pożar w 1941 roku. Trzeci raz destylarnia Lochnagar powstała w jeszcze innym miejscu, na drugim brzegu rzeki Dee niż dwie pierwotne i tu trwa do dzisiaj – od 1845 roku. Budowę sfinansował John Begg, który w 1848 roku uzyskał od księcia Alberta zamówienia na królewski dwór. Od tamtej pory destylarnia ma w nazwie dumne słowo „Royal”, podobnie jak Royal Brackla i nieistniejąca już Glenury Royal. Pozostawała w rękach rodziny Begg do 1916 roku, kiedy to przejął ją John Dewar & Sons. Od 1925 roku była własnością konglomeratu Distillers Company Limited (DCL). Obecnie w rękach Diageo.
Jako jedna z nielicznych już szkockich destylarni, Royal Lochnagar stosuje tradycyjne zacieranie w otwartej kadzi, o pojemności 5,4 tony. Są tu trzy kadzie fermentacyjne z sosny oregońskiej, dwie do krótszej fermentacji, która trwa ok. 70 godzin i jedna do bardzo długiej fermentacji – 110 godzin. – Długa fermentacja daje naszej whisky charakterystyczne aromaty trawy i zielonych jabłek – opowiada Ken Ranken. Royal Lochnagar dysponuje jedynie parą alembików – wash still ma pojemność 7410 l, a spirit still – 5450 l. Stosowany jest tutaj tradycyjny i coraz rzadziej spotykany system skraplania spirytusu zwany warm tube condenser, jest to zanurzona w zimnej wodzie długa miedziana wężownica. Serce destylacji ma ok. 75%. Odbiór spirytusu kontrolowany jest ręcznie. Tygodniowo robią tylko cztery zaciery, co przekłada się na 16 destylacji i ok. 24 beczki w tygodniu. Roczna produkcja to ok. 450 tys. l. We własnym, niewielkim magazynie mają tylko ok. tysiąc beczek, reszta leżakuje w magazynach destylarni Glenlossie. Stosują w większości beczki po sherry oloroso i nie butelkują whisky młodszych niż dwunastoletnie. Napełnianie beczek odbywa się ręcznie, alkohol trafia do dębu z mocą 63,5%.
New Make Spirit o mocy 70% ma w aromacie sporo jabłek, w ustach jest słodki i niezwykle delikatny – jabłka i wanilia, prawie nie czuć ziarna. Klasyczna wersja Royal Lochnagar 12YO (43%) to w aromacie: wanilia, rodzynki, czekolada mleczna. W smaku nieco drożdży, gruszki, jabłka, rodzynki. W finiszu ciasto z rodzynkami. Dostępna tylko w destylarni Royal Lochnagar Distillery Exclusive Bottling (48%) ma bardzo jabłkowy aromat, poza tym rodzynki, daktyle. W smaku dużo słodyczy, bakalii, w finiszu skóra i orzechy oraz bardzo dużo przyjemnych jabłek. Inne edycje z ostatnich lat to: Royal Lochnagar 30YO Rare Malts – destylowana w 1974 roku, Selected Reserve z 2007 roku, finiszowana w beczkach po moskatelu Distiller’s Ediition z 2008 roku, Manager’s Choice z 1994 roku oraz najstarsza – Royal Lochnagar 36YO.
