Firma produkująca legendarną Starkę doświadczyła w ciągu ostatnich sześciu lat poważnych wyzwań prawnych, których przykrym skutkiem była niedostępność produktów w sprzedaży detalicznej od 2018 roku. Jeszcze rok temu wydawało się, że inwestorzy, którzy jako pierwsi uratowali firmę w roku 2012, czyli pani Katarzyna Kolasińska-Lesperance wraz ze swoim mężem z Kanady, po sprzedaniu firmy w 2016 roku (co doprowadziło do problemów), ponownie… powracają na scenę, zobowiązując się do przywrócenia firmy Starka do pełnej działalności. Niestety, w 2023 roku wybrano opcję wyprzedaży majątku firmy. Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie uznał, że ryzyko związane z planowaną restrukturyzacją byłoby dla wierzycieli zbyt wielkie, a niepowodzenie doprowadziłoby do bardzo znacznego obniżenia stopnia ich zaspokojenia. Starka złożyła zażalenie na decyzję sądu, ten jednak odrzucił wniosek o wstrzymanie likwidacji do czasu prawomocnego zakończenia sprawy. „Syndyk już szykuje się do sprzedaży” – napisał w sierpniu 2023 roku „Puls Biznesu”. Wyprzedaż wiekowych destylatów byłaby zaprzepaszczeniem nie tylko majątku upadłej spółki, ale też ogromna stratą polskiej tradycji leżakowanych wódek. Szczecińska Starka jest obecnie jedyną tej wartości polską wódką, która powinna być dobrem chronionym. Wcześniej zostały roztrwonione zapasy leżakowanych wódek z Polmosu Kraków i Polmosu Józefów. Sprzedaż majątku bez zakładu może zadowoli wierzycieli, ale będzie to działalność rabunkowa, na szkodę historycznego miejsca i samego miasta Szczecin, dla którego piwnice Starki mogły być wielką atrakcją turystyczną. Żal.
Historia produkcji Starki w Szczecinie ma ponad 70 lat. Pierwotnie w tym miejscu był browar, zbudowany w 1863 roku, działający przez większą część swojej historii pod szyldem „Victoria”. W 1922 roku obiekty po browarze przejęła znana Szczecińska firma gorzelnicza Carl Wilhelm Kemp Nach. A.G., która już wtedy działała w strukturach potężnego Koncernu Rückford, zarządzającego przemysłem piwowarskim, gorzelniczym i spirytusowym na terenie Brandenburgii i Pomorza Zachodniego z siedzibą w Szczecinie. Obiekt został przystosowany do produkcji wódek, likierów ale przede wszystkim winiaków. Wino do destylowania i pozyskiwania destylatu winnego sprowadzano z wielu krajów Europy i Ameryki Południowej.
11 stycznia 1946 roku powstała Wytwórnia Wódek w Szczecinie i przeszła pod nadzór Państwowego Monopolu Spirytusowego. 21 marca tego roku ruszyła produkcja. Pierwsze lata działalności szczecińskiej wytwórni to przede wszystkim produkcja wódek czystych. Dopiero w 1950 roku zapadła decyzja o uruchomieniu w Szczecinie produkcji alkoholi dojrzewających, starzonych i długoleżakowanych. Przede wszystkim Starki. Za taką decyzją przemawiały znakomite warunki do starzenia alkoholi jakie zapewniały ogromne piwnice (ok. 22000 m3 kubatury, ok. 2500 m2 powierzchni oraz prawie 20 m głębokości), ze stałą temperaturą ok. 15oC i wilgotnością względną powyżej 90%. W takich warunkach najlepiej dojrzewa destylat żytni – podstawowy surowiec do produkcji Starki.
Za początek produkcji Starki w Szczecinie przyjmuje się 27 kwietnia 1950 roku. Wtedy to przyjęto z Wytwórni Wódek w Zielonej Górze 81 sztuk dębowych beczek z destylatem żytnim rocznik 1947. W okresie kwiecień-maj 1950 roku przyjętych zostało 545 sztuk beczek dębowych z destylatem żytnim rocznik 1947, 1948, 1949 i 1950. Napełnianie beczek kolejnymi rocznikami (poza rokiem 1951) odbywało się już w szczecińskiej fabryce.
