najsłynniejszy na świecie likier z wiśni Maraska, pierwszy, który powstał w wyniku destylacji, a nie maceracji owoców. Tradycja wyrobu Maraschino nierozerwalnie związana jest z rodzina Luxardo, choć współcześnie podobne produkty ma kilka innych firm we Włoszech czy Chorwacji. O jego głębokim smaku i aromacie w dużym stopniu decyduje sam owoc, a także sposób produkcji. Po destylacji do mocy ok. 70% alkohol ma rześki aromat wiśni, potem jednak jeszcze przez około cztery lata leżakuje w beczkach z jesionu i w stalowych tankach. Aromat jest niezwykle przyjemny, czuć wiśnie, delikatnie pestki, liście. Smak też wyśmienity, jest dużo cukru, ale on nie przeszkadza, w smaku także dużo liści, ale też: klon, żywica, paproć czy sosna. Moc – 32%.

w nosie słodka śliwka, mirabelka i renkloda, trochę pestki. W smaku wspaniała soczysta śliwka, jestem pod wrażeniem, są tu i morele, i brzoskwinie, głównie jednak renkloda. Finisz niezwykle soczysty i przyjemny – węgierka i dojrzała renkloda. Moc – 30%.

konsystencja domowej nalewki, zapach też – przyjemnie miód, delikatnie cytryna, skórka i sok, bardzo naturalne aromaty. Do tego pomarańcze i mandarynki. W ustach to samo, bardziej gorzkie pomarańcze niż cytryna, niezwykle przyjemnie i naturalnie czuć miód. Smakuje jak dobra domowa nalewka. W finiszu dochodzi do głosu cytryna, nie skórka, a sok. Podoba mi się, że tu nie czuć cukru, cała słodycz zdaje się pochodzić z miodu. Moc – 30%.

nowa Starogardzka sprzedawana jest jako „likier regionalny tworzony przez pasjonatów”. Aromat niestety jest sztuczny, smak kwasku cytrynowego. Jakiego regionu to smak? I czego pasjonatami są twórcy tego alkoholu? Moc – 30%.

Agrest jest skierniewicki. Barwa brandy. W nosie landrynka agrestowa, brakuje rześkiej owocowości, ale agrest to bardzo niewdzięczny owoc w nalewkarstwie. Smak też landrynkowy, cierpko-słodki, za mało agrestowy, czuć poziomki, śliwki. Finisz nawet przyjemny, lecz bardziej to jak ratafia niż agrest. Przyjemne do picia, ale to najsłabsza receptura w tej kolekcji. Moc – 30%.

fieno, to po włosku siano. Firma Marzadro z Trydentu stworzyła Liquore al Fieno o mocy 40%. Co do produkcji tego dziwnego likieru, chyba najlepszy jest opis producenta: „Z łąk porastających góry w Trydencie zbieramy świeżo skoszone siano, delikatnie wysuszone przez słonce, charakteryzuje się różnymi odmianami botanicznych. Siano poddawane jest szybkiemu procesowi infuzji w czystym alkoholu, a następnie stopniowej redestylacji. W ten sposób otrzymujemy czystą esencję gór i natury”. W aromacie przede wszystkim siano, do tego: rumianek, trawa cytrynowa, koszyczki lipy. W smaku 100% siano. Trochę cukru, ale nie za dużo. Słodkie siano, syrop klonowy. Niezwykłe. Delikatna nuta apteczna w finiszu i mięta pieprzowa, cynamon.

linia likierów barowych z wyższej półki, produkowanych przez Suntory, głównie na lokalny rynek japoński. Hermes Green Tea (25%) robiony jest na maceratach jednej z najlepszych japońskich zielonych herbat z upraw w okolicach Kyoto, z dodatkiem trawy cytrynowej. Ma przyjemny aromat zielonej herbaty i zielony kolor, smak nieco zbyt słodki. Hermes Violets (27%) to likier fiołkowy, ma bardzo delikatny kwiatowy aromat, w smaku fiołki i nuta wodorostów nori. Hermes White Curaçao (40%) to klasyka koktajli, aromat pomarańczy i smak taki sam, tyle, że mocno kandyzowanej skórki pomarańczy. Jest też wersja Blue Curaçao o tej samej mocy. Pod marką Hermes Suntory oferuje też bittery w stylu Angostura Bitters, dodawane w formie kropli do koktajli.