Axel i Bibiana Behrendt: Grappa

Napisana po niemiecku, przez parę niemieckich entuzjastów grappy, w 1999 roku przetłumaczona na angielski, do dziś pozostaje największą książką o narodowym włoskim trunku, jaka ukazała się po angielsku. Szkoda, bo choć interesująca, to jednak jest to publikacja mocno wybiórcza, pomijająca wiele ważnych marek i dużych producentów. Państwo Behrendt wyszli z założenia, że będą rekomendować te grappy, które im smakują, choć przy notach degustacyjnych nie zamieszczają ocen. Jednemu smakuje jedna grappa, drugiemu inna, ale duże marki są najłatwiej dostępne, więc powinny być omawiane wszystkie, bez autorskiej cenzury.


Zdaniem Axela i Bibiany Behrendt, czerwone szczepy winogron dają bardziej wyrazistą grapę niż białe, ich skórki są bogatsze. Natomiast bardziej elegancka i delikatniejsza grappa pochodzi z chłodnych, północnych regionów Włoch, szczególnie z winnic położonych blisko Alp. Białe grappy potrafią być wybitne, lecz częściej bywają bezpłciowe. Trudność w destylacji grapy polega na gęstości zafermentowanych wytłoczyn, stężenie alkoholu jest początkowo niskie, a zanieczyszczeń bardzo dużo, stąd chętniej stosuje się bardziej wydajną destylację ciągłą. Określenie distillata a bagnomaria oznacza, że destylowano w alembiku ogrzewanym gotującą się wodą. Distillata a vapore oznacza, że alembik ogrzewany był parą.
Grappa musi minimum sześć miesięcy leżakować, może to być szklany lub stalowy zbiornik, może być beczka. Grappy starzone w beczkach mają oznaczenia: invecchiata (starzona), stravecchia (stara) lub riserva, przy czym przepisy nie regulują, jak długo ma być starzona dla konkretnego określenia, stąd dodatkowo niektóre grappy mają podany wiek w miesiącach lub latach. Najczęściej wykorzystywany jest słoweński dąb, duże beczki o pojemności 2000-10000 l. Stosuje się też jednak chętnie beczki z dębu francuskiego lub amerykańskiego. We Włoszech do starzenia grappy używa się też beczek z drewna: akacji, wiśni, gruszy, jabłoni, migdałowca, morwy, orzecha a nawet jałowca.
Jest też długa tradycja infuzjowania grappy ziołami, owocami, korzeniami czy kwiatami. Niektórzy producenci – np. Antonella Bocchino – dodają kwiatów do wytłoczyn jeszcze na etapie fermentacji alkoholowej. Zwykle jednak składniki dodawane są po destylacji, rzadziej redestylowane na wzór ginu. Najbardziej popularne jest infuzjowanie gałązką ruty – grappa ale ruta, ale dodaje się też m.in.: jagód lub gałązek jałowca, anyżu, kopru, goździków, mięty, migdałów, orzechów piniowych, cynamonu, skórek cytrusów, rabarbaru, piołunu, ale też owoców – np. jagód, malin, truskawek, żurawiny itd.
Po wprowadzeniu w świat produkcji grappy, autorzy omawiają poszczególne marki – jak napisałem – bardzo wybiórczo, wedle własnego gustu. Podzielili producentów na dwie grupy – winiarzy, którzy zazwyczaj destylują swoje wytłoczyny przy okazji produkcji win i często nie mają własnych alembików oraz gorzelników, którzy zazwyczaj destylują cudze wytłoczyny i specjalizują się w produkcji spirytusu, a nie wina. Podział ten często jest mało wyrazisty, gdyż nie brakuje winiarzy, którzy mają własne aparaty do destylacji oraz gorzelników, którzy mają własne winnice. Autorzy książki zamieścili też kilkadziesiąt not z degustacji tych trunków, które im smakowały, i które rekomendują czytelnikom. Na końcu bardzo pobieżnie omówiono możliwości wykorzystania grappy w kuchni i w koktajlach.

Scroll to Top
Spirits logotyp czarny

Dostęp zablokowany

Nie spełniasz wymogów dotyczących wieku użytkowników strony.
Warsaw Spirits Competition 2024

Rejestracja otwarta

Zgłoś swoje uczestnictwo w festiwalu!
Zniżka EARLY BIRD -10% do 31 marca.

Spirits logotyp czarny

Czy ukończyłeś/aś 18 lat?

Treści na tej stronie przeznaczone są wyłącznie dla osób dorosłych.