Niedaleko stacji metra North Acton w Londynie w 2015 roku powstała Bimber Distillery. Założył ją Dariusz Płażewski. Zaczynali od produkcji wódek i ginu, a w maju 2016 roku napełnili pierwsze beczki swoją single malt whisky.
Czytaj więcej
Blisko Tamizy i stacji metra Turnham Green w Londynie od 2007 roku działa Sipsmith Distillery. Założona w garażu, była to pierwsza w Londynie licencja na produkcję alkoholu, jaką wydano po zliberalizowaniu angielskich przepisów. Założyło ją dwóch entuzjastów, zafascynowanych amerykańskimi mikrodestylarniami – Fairfax Hall i Sam Galsworthy. Mają trzy niemieckie alembiki: Constance, Patience i Prudence oraz małą sześciopółkową kolumnę do rektyfikacji. Kupują gotowy spirytus pszeniczny o mocy 96% i redestylują go na gin, odbierany jest z mocą 88%. Master distillerem jest znany dziennikarz piszący o alkoholach, Jared Brown.
Czytaj więcej
Plymouth gin uważany jest za odrębna kategorię ginu, do 2017 roku miał nawet własne oznaczenie geograficzne chronione w ramach UE. Nieco inny od typowego angielskiego London Dry Gin, jest łagodny w smaku, średnio aromatyczny, słodkawy, ziemisty z nutami cytrusowymi, bardziej przypomina holenderski genever, zwłaszcza w młodej niestarzonej wersji. Początkowo nazwa Plymouth gin odnosiła się do nadmorskiego regionu Plymouth i do wszystkich ginów tu destylowanych. Obecnie jest to ostatnia, jedyna destylarnia w Plymouth, wszystkie inne zbankrutowały po II wojnie światowej.
Czytaj więcej
w klasztorze Kykkos, zbudowanym w górach Troodos w XI wieku, mieści się winiarnia i destylarnia. Produkowana jest tu ceniona Zivania Kykkos 44, destylowana w małych miedzianym alembiku. Pojedyncza destylacja całych winogron lokalnych szczepów mavro i xinisteri, a także cabernet. Posmak słony, słonecznika, oliwek, wypieczonego chleba. W ustach nuty mineralne, pyłki kwiatowe, prażone ziarna słonecznika. Jest też Zivania Kykkos Special Reserva (43%) leżakowana w XVIII wiecznych piwnicach, w starych dębowych beczkach przez 2-5 lat. Aromat: prażony słonecznik, słoma, trochę czekolady, orzech włoski, leciutko waniliny. W ustach nadal słonecznik i łupiny wysuszonych włoskich orzechów, trochę herbaty, szczypta kopru. Poza zivanią, mnisi produkują też likier ziołowy oraz słodkie, typowe dla Cypru, wino commandaria.
Czytaj więcej
Rok 1987 roku, kiedy na rynku pojawiła się błękitna butelka ginu Bombay Sapphire uważany jest za datę przełomową w dziejach jałowcowego trunku. Lżejszy, bardziej cytrusowy niż inne giny, Bombay Sapphire pokazał kierunek ewolucji, w stronę alkoholi premium. Choć zajęło to kolejnych 20 lat, gin dziś uważany jest za produkt luksusowy, a coraz częściej wręcz kultowy.
Czytaj więcej
destylarnia Pec Branko z Loka pri Ridanem Mostu. Przerabiają głównie własne gruszki Williamsa i jabłka, destylują w miedzianym kotle o pojemności 80 l, rozbudowanym o niewielki aparat kolumnowy. Za swoją Viljamovkę dostali w 2000 roku srebrny medal na festiwalu w Lublanie. Aromat trunku jest bardzo słodki, jednoznacznie gruszkowy. Smak delikatny, słodko-cierpki, zdominowany przez miąższ owocu, nuty miodowe. Moc – 40%. Butelki rocznikowane.
Już we wrześniu nastąpi oficjalne otwarcie Pearse Lyons Distillery, ulokowanej w Dublinie, w dawnym kościele św. Jakuba. Historia budynku gorzelni sięga 1190 roku, kiedy była częścią opactwa St. Thomas, założonego przez króla Henryka II. Założyciele to Pearse i Deirdre Lyons z firmy Alltech. Zostanie również uruchomione centrum dla zwiedzających, które według analiz ma przyciągać rocznie 75 tys. odwiedzających. Stanowisko dyrektora generalnego obejmie Tracey Flinter, master distillera – Gearoid Cahill. Pearse Lyons ma doktorat z fermentacji drożdży i był pierwszym Irlandczykiem, który ukończył British School of Malting and Brewing. Wcześniej pracował przy budowaniu Midleton Distillery w Cork. Pzeprowadził się do USA w 1977 roku. Następnie w 1999 roku kupił firmę Lexington Brewing i Distilling Company w Kentucky.
Lost Distillery to pomysł odtwarzania stylu whisky zapomnianych, dawnych gorzelni. Mieszane są różne singla malty, odtworzono styl takich destylarni jak: Auchnagie, Gerston, Jericho, Lossit, Stratheden, Towiemore. Whisky wypuszczane są w trzech liniach: Classic, Archivist i Vintage – o różnym wieku destylatów słodowych. Teraz do tego grona dołączyła whisky, która odtwarza smaki i aromaty gorzelni Dalaruan.
Czytaj więcej
Dublin Liberties Distillery, która wciąż jest w budowie oraz marka Dubliner Irish Whiskey od marca 2016 roku należą do grupy Quintessential Brands (wraz z kilkoma markami likierów, wódek czy ginów). Obecnie nowym akcjonariuszem jest grupa Stock Spirits, znana w Polsce m.in. z marki Lubelska, którą objęła 25% kapitału Dublin Liberties Distillery za 18,3 mln euro. Pozyskane od nowego partnera środki mają być przeznaczone na sfinansowanie wyposażenia destylarni w Dublinie. Ostatnie prace budowlane mają zakończyć się latem 2018 roku. Za blendowanie i dobór whisky nadal odpowiadać będzie Colin O’Neill. Za sprzedaż i marketing produktów na światowych rynkach odpowiada Quintessential Brands.
Dawne budynki North Mall Distillery zajmowane są dziś przez Uniwersytet w Cork oraz szpital Mercy University, jest tu też park. Ulokowane nad rzeką Lee, kiedyś przybijały tu barki i zabierały beczki z whiskey. Sama destylarnia powstała w 1779 roku i działała do 1920 roku, kiedy częściowo zniszczył ją pożar. Później była tu linia butelkowania oraz magazyny whiskey, wykorzystywane przez Irish Distillers aż do 2007 roku.
Czytaj więcej
Billy Walker kojarzony jest przede wszystkim z sukcesami na rynku szkockiej whiskey. W 2004 roku wskrzesił destylarnię BenRiach, potem rozwinął destylarnie GlenDronach i Glenglassaugh, wypuszczając liczne edycje starych i nowych whisky, finiszowanych w rozmaitych beczkach – od rumu po tokaj. W kwietnie 2016 roku sprzedał swój whisky-biznes, a koncern Brown-Forman zapłacił za grupę BenRiach (wraz z magazynami leżakujących whisky) 285 mln funtów. Była to jedna z najbardziej spektakularnych transakcji na rynku szkockiej w ostatnich latach. Początkowo Billy Walker zapowiadał, ze będzie wspierał merytorycznie nowego właściciela, ale w lutym tego roku ostatecznie ogłoszono, że odchodzi, a jego miejsce zajmie Rachel Barrie – wcześniej master blender w Morrison Bowmore.
Czytaj więcej
W Pieszczanach przy ulicy Vrbovská cesta, niedaleko stacji kolejowej, działa nieduża nowoczesna gorzelnia – Pálenica Piešťany. Wyposażona w dwa stalowe kotły z miedzianą kolumną o pojemności po 300 l, które umożliwiają także rektyfikację, a także kadź fermentacyjną. Gorzelnia powstała w 2012 roku, założył ją Ján Hornák– przerabia owoce: morele, jabłka, śliwki, gruszki i czereśnie. Miesięcznie są w stanie produkować 7000 l alkoholu. Destylacja jest dwukrotna, alkohol butelkowany jest z mocą 50%. Firma nie butelkuje pod własną marką, świadczy usługi gorzelnicze, przetwarzając owoce sadowników z okolic Pieszczanów.
Czytaj więcej
Destylarnia założona w połowie XIX wieku przez Bortolo Zanina w Zugliano, dziś kierowana jest przez jego prawnuki. Widniejący w godle firmy 1895 rok odnosi się do pierwszego butelkowania grappy Zanin, destylarnia jednak istniała już wcześniej, a Bortolo sprzedawał grappę gościom swojej tawerny. Zaprzęg z beczkami grappy ciągnął biały koń, stąd też nazwa trunku – Cavallina Bianca. Do dziś to najważniejszy produkt firmy Zanin – grappa Cavallina, o niepowtarzalnym słodkim smaku, aromacie malin, porzeczek i wiśni. Jest to blend, w którym duży udział mają winogrona glera, bardzo popularne w rejonie Veneto, gdzie leży miasto Zugliano, robi się z nich wino prosecco. Grappy, likiery oraz brandy sprzedawane są pod markami: Zanin, Monte Sobotino, Le Opere, Maso Alto i Via Roma. Firma produkuje także wiele alkoholi pod markami sieci sklepów, marketów, dyskontów oraz private labels winiarni. Grappy destylowane są z kilkunastu odmian wytłoków, niektóre z nich leżakują przed rozlaniem do butelek nawet po 30 lat, poza tym produkowane jest także acquavite d’uva (wypalana z całych winogron) i klasyczna brandy San Faustino czy Monte Sobotino. Butelkują pod różnymi markami: wódkę, whisky, rum czy gin. Ważną część oferty stanowią słodkie likiery, m.in. czekoladowe (z pomarańczami lub z chilli), poza tym mają własne popularne włoskie likiery jak: limoncello, arancello, amaro czy sambuca, a także bardzo oryginalny likier Tajon, będący blendem grappy i winogronowej brandy. – Coraz więcej eksperymentujemy z beczkami, mieszamy destylaty z dębu, ale i z drewna wiśni czy kasztanowca. Zwłaszcza wiśnia jest bardzo ciekawa do starzenia grappy, dodaje jej dużo rześkości – mówił Silvestri Giuliano, menadżer do spraw sprzedaży w destylarni Zanin.
Czytaj więcej
Zbudowana w 1873 roku Dublinie, w dzielnicy Clontarf, nad rzeką Tolka, była ostatnią destylarnia zbudowaną w stolicy Irlandii aż do 2015 roku, kiedy swoje podwoje w dzielnicy Liberties otworzył Teeling. Działała przez nieco ponad 50 lat, została zamknięta w 1926 roku, choć okazjonalnie destylowała później aż do 1945 roku. Działała pod marką Dublin Whiskey Distillery Company Ltd (D.W.D.).Jej roczne moce produkcyjne wynosiły ok. 3,6 mln l spirytusu. W praktyce jednak produkcja wynosiła ok. 2,5 mln l. W 1891 roku współtworzyła konsorcjum dublińskich destylarni. Wraz z William Jameson & Co. Distillery i George Roe & Co. Distillery firmy utworzyły spółkę Dublin Distillers Company Limited, o mocach produkcyjnych blisko 16 mln l rocznie. Powodem fuzji był narastający kryzys w branży Irish whiskey. Nie uchroniła ona zresztą żadnej z tych firm przed ostatecznym zamknięciem. Po Jones Road Distillery do naszych czasów nie przetrwało nic poza kilkoma butelkami whiskey oraz napisem na bramie osiedla mieszkaniowego, które nazywa się Distillery Loft. W kolekcji niezależnego szkockiego bottlera Cadenhead’s w latach 70. XX wieku pojawiła się bardzo limitowana edycja whiskey D.W.D., jedną z takich butelek można oglądać w kultowym Temple Bar w Dublinie.
Czytaj więcej
Do historii nowoczesnej destylacji przeszły dwa nazwiska wynalazców kolumny odpędowej do pracy ciągłej, to Johann Heinrich Leberecht Pistorius z Loburga oraz Aenas Coffey z Dublina (urodzony w Calais we Francji, ale większość życia spędził w Irlandii). Obydwaj niezależnie od siebie wynaleźli, opatentowali i z sukcesem wprowadzili na rynek swoje wynalazki. Pistorius pierwszą kolumnę do destylacji ciągłej uruchomił w 1817 roku w Prusach, Coffey w 1830 roku w Irlandii. Wkrótce w aparatach Pistoriusa destylowała większość gorzelni na terenie Prus i imperium Austro-Węgierskiego. Coffey nieco dłużej czekał na uznanie. W Irlandii zdołał sprzedać swoje kolumny zaledwie trzynastu gorzelniom, głównie z regionu Ulsteru. Wielcy producenci Irish whiskey byli przeciwni wynalazkowi, uważali, że ich trunek traci na jakości, że spirytus jest zbyt neutralny w aromacie. Mieli rację, cóż z tego, skoro produkcja w kolumnie była znacznie tańsza niż w alembiku? Zdegustowany Coffey przeniósł się do Londynu, gdzie instalował swoje kolumny w fabrykach ginu, a potem do Szkocji, gdzie witano go z otwartymi ramionami, gdyż tania i lekka grain whisky z kolumny doskonale nadawała się do wchodzących właśnie na światowe rynki whisky blendowanych. Do dziś w Szkocji używa się zmodyfikowanych kolumn według projektu Coffeya.
Czytaj więcej
nowa szkocka destylarnia whisky, otwarta w czerwcu 2014 roku w Glenberg (Highland) przez Adelphi, niezależnego bottlera, działającego na rynku whisky od 1826 roku. Pięknie położona nad jeziorem Loch Sunart, na Półwyspie Ardnamurchan, przy destylarni działa centrum dla zwiedzających. Budynek tak zaprojektowano, by nawiązywał do XIX wiecznej architektury szkockich destylarni – z charakterystycznymi pagodami. Korzystają z lokalnego jęczmienia, woda pochodzi z źródeł górskich. Jęczmień jest słodowany z udziałem torfu i bez torfu. Fermentacja odbywa się w kadziach zbudowanych z dębu, trwa minimum 72 godziny. Alembik do pierwszej destylacji ma pojemność 10 tys. l, do drugiej – 6 tys. l. Moce produkcyjne to 500 tys. l rocznie. Whisky dojrzewa w beczkach po bourbonie i po sherry. W 2016 roku ukazała się edycja Ardnamurchan Spirit, trunek zabutelkowano z mocą 53% po dwóch latach leżakowania w pierwszy raz napełnionych beczkach hogshead po sherry oloroso oraz po sherry pedro ximenez. W rezultacie aromat wina zdominował whisky, smak słodki, karmelowy, finisz jest lekko wędzony.
Czytaj więcej
Założycielem gorzelni i fabryki likierów był Hermann Reiß, który po ślubie w 1885 roku z Babette Hanauer przeniósł się do Würzburga. To właśnie tam wraz ze swym teściem założyli fabrykę parową wraz z gorzelnią Weinbrennerei und Likörfabrik M. Hanauer & Sohn. Mieściła się przy Resenstraße 4/6 w dzielnicy Heidingsfeld, tuż przy torach kolejowych. Mieli sześć alembików szarentejskiego typu oraz piwnice z leżakującymi w beczkach destylatami. Produkowano tu głównie destylaty owocowe (m.in. cenioną kirschwasser, czyli destylat z wiśni), śliwowicę, destylaty z wytłoczyn winogron. Rozlewano także importowane z Francji koniaki, mieli filię w Châteauneuf-sur-Charente. Butelkowano Cognac Hanauer. Importowali też rum i arrack
Czytaj więcej
przez lata największa na świecie destylarnia whisky zbożowej, tu też pracowały największe kolumny do destylacji ciągłej. Zbudowana w Edynburgu przy Haymarket Station w 1885 roku przez Grahama Menziesa. Początkowo nazywała się Edinburgh. W 1884 roku przejęta przez grupę Distiller Company Ltd (DCL), od 1966 roku w strukturze Scottish Grain Distillers Ltd. Zamknięta w 1987 roku. Częściowo zburzona w 1998 roku, pozostała część magazynów i wielki komin. Całość produkcji szła do blendów, podczas jej istnienia nie było żadnego oficjalnego butelkowania Caledonian Single Grain. W 2016 roku właściciel marki – Diageo – wypuścił whisky The Cally w serii Diageo Special Releases. Trunek został wydestylowany w 1974 roku, zabutelkowany jako whisky single grain czterdziestoletnia. Inne edycje pochodzą od niezależnych bottelerów m.in.: Douglas Laing, Cadenhead, Duncan Taylor, Signatory, SMWS, That Boutique-y Whisky Company, Master of Malt, Hunter Laing.
Czytaj więcej
destylarnia grain whisky w miejscowości Moffat. Powstała w 1964 roku w miejscu dawnego młyna. Istniała tylko do 1986 roku, potem została zburzona, jednak jej właściciel – Inver House – wciąż wykorzystuje dawne magazyny w Moffat. Rocznie produkowała ok. 70 mln l spirytusu z przeznaczeniem głównie na blendy. Jedyna butelkowania whisky Garnheath Single Grain to: Garnheath 40YO z 1969 roku, 41YO z 1974 roku i 42YO z 1974 roku – wszystkie z kolekcji Douglas Laing, Garnheath 42YO z kolekcji That Boutique-y Whisky Company, Garnheath 28YO z 1986 roku z kolekcji The Cooper’s Choice i Garnheath 41YO z 1974 roku z kolekcji Càrn Mòr. Próbowałem zachwycającej Garnheath 42YO That Boutique-y Whisky Company (44,3%), w nosie kukurydza, moscatel, czekolada i wanilia. W ustach w pierwszej chwili słodycz mlecznej czekolady, ale po chwili pojawia się ostrzejsza nuta imbiru. A na koniec – budyń waniliowy, galaretka malinowa.
Czytaj więcej
Gorzelnia została wybudowana w Shelby County i będzie produkowała bourbona oraz rye whiskey. Inwestycja kosztowała właściciela – koncern Diageo – 115 mln USD. Zatrudnienie znalazło tu 30 osób. Moce produkcyjne to blisko 7 mln l rocznie. Położona jest na 300 akrowej działce, na której znajdują się m.in. cztery magazyny, każdy z możliwością przechowywania 55 tys. beczek. Zainstalowano tu baterię słoneczną, która będzie kumulowała energię do obsługi wszystkich urządzeń mobilnych. Oficjalne otwarcie nastąpiło 14 marca z udziałem lokalnych władz, przybył m.in. gubernator Kentucky Matt Benin. Nie jest otwarta dla zwiedzających. W 2014 roku Diageo otworzyło dla turystów Bulleit Frontier Whiskey Experience, gdzie można zapoznać się z historią marki Bulleit.
