Destylarnia whisky z miasteczka o takiej samej nazwie, Longmorn w Morayshire, Speyside. Firmę założyli w 1893 roku John Duff (wcześniej m.in. manager w Glendronach oraz twórca destylarni Glenlossie i BenRiach), Charles Shirres i George Thomson. Pierwszy spirytus spłynął z alembików w grudniu 1894 roku. Destylarnia radziła sobie ze zmiennym szczęściem, miała liczne przestoje w produkcji i kilkakrotnie zmieniała właścicieli. Od 1978 roku właścicielem był Seagrams, a od 2001 roku jest własnością grupy Pernod Ricard. W latach 70. była dwukrotnie rozbudowywana. Obecnie wyposażona jest w kadź zacierną o pojemności 8,5 tony, dziesięć kadzi fermentacyjnych i cztery pary alembików. Roczne moce produkcyjne to 4,5 mln l.

Coleburn to nieczynna już destylarnia whisky ze Speyside, pozostały po niej nieliczne już butelki, jak np. Coleburn 21YO Cask Strength (59,4%) wypuszczona przez Diageo w serii Rare Malts. Jak wiele innych destylarni whisky nie przetrwała kryzysu lat 80. XX wieku, zamknięto ją w 1985 roku. Były plany, żeby w jej miejscu zbudować hotel ze spa, na szczęście tak się nie stało i od 2014 roku służy jako magazyn beczek niezależnego bottlera Murray McDavid. Właścicielem marki pozostaje Diageo.

Pięknie położona, w dolinie rzeki Dee, na tym samym jej brzegu, co królewska letnia rezydencja, zamek Balmoral. Bliskość zamku i królewskich ogrodów sprawia, że destylarnia jest chętnie odwiedzana przez turystów, pomimo tego, że sama whisky nie jest dobrze znana. Marka należy do Diageo. Jest to niewielka destylarnia, o iście królewskim charakterze, co jest podkreślane co chwila podczas wizyty. Niestety, jak we wszystkich destylarniach Diageo, nie wolno podczas zwiedzania robić zdjęć.

Destylarnia ulokowana na niewielkim pagórku, założona przez Johna Duffa w 1898 roku (Duff stworzył także destylarnię Longmorn). Dwa lata później została zamknięta. Wykorzystywano ją wyłącznie do słodowania jęczmienia dla destylarni Longmorn. Otwarto ją ponownie w 1965 roku, czyli po 65 latach. Kilka razy zmieniała właścicieli, m.in. należała do Seagrams i Pernod Ricard. W 1994 roku pojawił się pierwszy single malt BenRiach, wcześniej cała produkcja trafiała do blendów. W 2002 roku Period Ricard zamknął fabrykę, tym razem tylko na dwa lata. W 2004 roku znalazła nowych inwestorów (wśród nich znana postać w świecie whisky, Billy Walker), którzy w 2008 roku przejęli znaną destylarnię GlenDronach, a potem kolejną – leżące nad samym morzem Glenglassaugh. Trudno uwierzyć w tę niefortunną historię firmy, która obecnie oferuje niebywale szeroki wybór single maltów, w dodatku doskonałej jakości i zupełnie nieźle promowanych. W 2016 roku BenRiach Distillery Company (czyli trzy destylarnie) przejął za za 285 mln GBP Brown-Forman. Na własność Brown-Forman przeszły: znaki towarowe, destylarnie GlenDronach, BenRiach i Glenglassaugh, zapasy whisky, rozlewnie oraz siedziba w Edynburgu.

Miltonduff to destylarnia ze Speyside, należąca obecnie do koncernu Pernod Ricard. Mimo dość dużej produkcji (5,8 mln l whisky rocznie) Miltonduff rzadko występuje butelkowana jako single malt, zdecydowana większość produkcji trafia do blendów Ballantine’s. Firmę założyli w 1824 roku Andrew Peary i Robert Bain nad źródłem wody Black Burn, w miejscu gdzie dawniej stał młyn, a wcześniej jeszcze klasztorny browar. W 1866 roku właścicielem został William Stuart, do którego wkrótce dołączył wspólnik, Thomas Yool. W 1936 roku kupił ją kanadyjski potentat branży alkoholowej, Hiram Walker. Wówczas też zmienił się styl whisky z Miltonduff, która wcześniej była trzykrotnie destylowana. Kolejne zmiany własnościowe nastąpiły najpierw w 1992 roku, kiedy destylarnię przejęła grupa Allied Domecq, następnie w 2005 roku – właścicielem została amerykańska Fortune Brands Inc., należąca do Pernod Ricard. Wyposażenie destylarni to: kadź zacierna o pojemności ośmiu ton, szesnaście kadzi fermentacyjnych i trzy pary alembików. Fermentacja trwa 56 godzin. Produkowany tu spirytus ma słodkie, kwiatowo-cytrusowe aromaty i dlatego jest tak ceniony jako składnik Ballantine’sa.

gigantyczny kombinat, największa destylarnia whisky single malt należąca do Diageo i druga pod względem wielkości w Szkocji, po tym jak została rozbudowana destylarnia Glenfiddich. Jednocześnie nigdy nie była butelkowana jako single malt, całość wykorzystywana jest do blendów jako zupełnie anonimowy alkohol. Przez Diageo wymieniona jak dotąd tylko raz oficjalnie – jako składnik whisky blended malt Collectivum XXVIII (whisky wchodziła w skład Diageo Special Releases z 2017 roku). Zbudowana w 2009 roku w ramach jednego kompleksu z ogromną słodownią. Wyposażona w dwie kadzie zacierne o pojemności po 12,5 tony i 14 gigantycznych kadzi fermentacyjnych, po 115500 l każda. Destylacja odbywa się w czternastu alembikach. Moce produkcyjne to 12,5 mln l alkoholu rocznie.

Położona w dolinie, dawna destylarnia whisky w Forres w Speyside, dziś robi nieco smutne wrażenie. Czas się tu zatrzymał 16 marca 1983 roku, kiedy napełniono ostatnią beczkę, wtedy destylarnia została zamknięta, a wszystko, co można oglądać wewnątrz pozostało niezmienione od tamtego czasu. Budynki są obecnie własnością organizacji Historic Environment Scotland, od 1988 roku działa tu muzeum. Marka należy do Diageo, które ma jeszcze w zapasach pojedyncze beczki z whisky Dallas Dhu, podobnie jak kilku niezależnych bottlerów.

Ogromna destylarnia whisky ze Speyside, powstała w 1897 nad brzegiem rzeki Lossie, na przedmieściach Elgin, w ostatnich latach całkowicie przebudowana do przemysłowych rozmiarów. Wcześniej, od 1828 roku, w tym samym miejscu działał browar West Brewery. Zaczynali z jedną parą alembików, które zrobiono z przebudowanych kadzi warzelniczych. Te stare alembiki przepadły w pożarze. Kilkakrotnie zamykana, kilkakrotnie też zmieniała właścicieli. W 1920 roku przejęta przez spółkę Macdonald & Muir (ówczesnego właściciela Glenmorangie). Przebudowana w 1958 roku, w 1979 roku wprowadzono dwa nowe alembiki. Pod koniec lat 70. zaprzestano własnego słodowania. W 2008 roku właścicielem Glen Moray został francuski potentat na rynku alkoholowym, grupa La Martiniquaise. Obecnie rocznie produkują 5 mln l alkoholu. Gigantyczne kadzie fermentacyjne, a jest ich 14, usytuowane są na zewnątrz. Z jednego zacieru robią ok. 52 tys. l przefermentowanego alkoholu, stalowa kadź zacierna ma pojemność 11 ton. Fermentacja jest dość krótka, trwa 60 godzin, alkohol ma 8,5%. Po przebudowie w 2016 roku alembiki pierwszej destylacji są w innym budynku niż drugiej, nie działają w parach. Te do pierwszej destylacji mają bardzo nietypowy kształt, szyja jest odwrócona do przodu, przed każdym alembikiem jest podwójny kondensator, który nie wpływa wprawdzie na czas destylacji czy moc alkoholu, ale daje oszczędność energii. Wszystko jest sterowane komputerowo, pierwsza destylacja trwa ok. 5 godzin i daje alkohol o mocy ok. 25%. Nowe alembiki powstały we Frili, sprowadzono je z Włoch. W drugim budynku jest dziewięć alembików. Sześć Forsyths, z czego trzy kiedyś działały jako wash stills w parach ze spirit stills. Przerobiono je na spirit stills, dodano jeszcze trzy włoskie, więc teraz serce destylarni wyposażone jest w aparaty o różnej pojemności, różnych kształtów. Moc alkoholu po drugiej destylacji to 72%. Firma dysponuje też starą kadzią zacierną i pięcioma starymi kadziami fermentacyjnymi. Być może będą w przyszłości wykorzystywane do eksperymentalnych edycji. Planowane jest dodanie jeszcze dwóch alembików i zwiększenie produkcji nawet do 9 mln l (przed inwestycją La Martiniquaise moce produkcyjne wynosiły 2,2 mln l rocznie). Glen Moray ma obecnie 12 magazynów, w których leżakuje whisky w ok. 140 tys. beczek. Visitors center rocznie odwiedza ok. 24 tys. osób. Na miejscu można spróbować kilku specjalnych edycji whisky, które pokazują potencjał destylarni (np.: Glen Moray 1998 PX Finish, Glen Moray 2010 Peated PX Finish czy Glen Moray 120th Aniversary Edition).

Fettercairn to destylarnia z Higlands, powstała w 1824 roku, założona przez Sir Alexandra Ramsaya, który był jej właścicielem zaledwie przez sześć lat. Z powodu długów odsprzedał ją wraz z posiadłością ziemską Fasque Estate kupcowi Johnowi Gladstone. Przebudowana po pożarze w 1887 roku. W latach 1926-1939 zamknięta. Jej pracę wznowił nowy właściciel, kilkakrotnie zresztą się zmienił w następnych latach, aż w 1974 roku przejęła ją spółka Whyte & Mackay, która zarządza do dziś marką i zasobami whisky, wykorzystując znakomitą część produkcji Fettercairn do swoich blendów. W latach 60. XX wieku zaprzestano samodzielnego słodowania jęczmienia. W 1966 roku podwojono moce produkcyjne – z dwóch do czterech alembików. Aparaty do pierwszej destylacji wash stills mają pojemność po 17274 l, a spirit still jeden ma 13638 l, drugi – 11819 l. Spirytus odbierany jest z mocą 68%, do beczek trafia z mocą 63,5%, druga destylacja trwa sześć godzin. Kadź zacierna ma pojemność 5 ton, robią 24 zaciery tygodniowo. Jako jedni z nielicznych w Szkocji używają karmelizowanego słodu do niektórych edycji whisky. Jest tu jedenaście kadzi fermentacyjnych z sosny oregońskiej o pojemności po 25 tys. l każda. Fermentacja jest dość szybka, trwa 52-55 godzin. W 1989 roku otwarto centrum dla odwiedzających. Mają 13 magazynów, a w nich ok. 40 tys. beczek. Beczki po bourbonie wykorzystywane są tylko raz, potem są odsprzedawane, używają też m.in. beczek po sherry, porto czy po bordoskich winach.

Zbudowana w 1975 roku w Glenrinnes (region Speyside) nowoczesna destylarnia whisky, powstała na potrzeby ówczesnego potentata na światowym rynku alkoholowym – Seagrams, podobnie jak zbudowana dwa lata wcześniej siostrzana gorzelnia Braeval. Koszt uruchomienia destylarni wyniósł 2,7 mln funtów, a w 1989 roku dokonano kolejnych inwestycji, podwajając liczbę alembików do czterech i moce produkcyjne do ok. 4 mln l whisky rocznie. Od 2001 roku jest własnością Pernod Ricard, bezpośrednio zarządza nią Chivas Brothers. W latach 2002-2005 stała zamknięta. Proces produkcji jest do tego stopnia zautomatyzowany, że destylacją może zajmować się tylko jedna osoba. Dziwna nazwa Allt-á-Bhainne to po gaelicku „Palone mleko”. Ta mało znana koneserom single malt whisky destylarnia od początku działa głównie na potrzeby zestawiania blendów Chivas Regal. Co ciekawe, dysponuje bardzo niewielkim magazynem do składowania whisky, dlatego część jej produkcji – głównie ta oferowana jako single malt – dojrzewa w magazynach na wyspie Islay, dzięki czemu uzyskują charakterystyczny słony smak. Połowa produkowanej w Allt-á-Bhainne whisky robiona jest z lekko torfowanego (10 ppm) słodu, reszta z nietorfowanego.