posiadłość ziemska w regionie Charente z neorenesansowym zameczkiem w Rouillac z 1872 roku i ogromnym areałem winnic. Od początku budowana z myślą o destylarni koniaku, jej właścicielem była firma Rémy Martin. W 1892 roku została wyposażona w osiem alembików o pojemności po 1500 l każdy. Zbudowano piętrowe piwnice do leżakowania beczek. W 1965 roku posiadłość i destylarnię kupiła fima Cognac Bisquit. W 1974 roku rozbudowano destylarnię, wstawiono m.in. nowe kadzie do fermentacji oraz 56 alembików o pojemności 2500 l, sterowanych komputerowo. Produkowny jest tu m.in. znany koniak  Bisquit, który od 2009 roku należał do Pernod Ricard, a od 2009 roku jest własnością wywodzącej się z RPA Grupy South African Distell. Tradycje produkcji koniaku w tym miejscu siegają jednak XIX wieku, tutaj eau-de-vie destylował Rémy Martin. Są tu także piwnice i zakład bednarski. Powstaje tu także marka koniaku o nazwie takiej samej jak posiadłość – Château de Lignières. Całość produkcji dla tej marki odbywa się na winnicy Avanat, od zbioru i prasowania winogron, przez fermentację po destylację, starzenie w beczkach i butelkowanie, co jest rzadkością. Jest tu 205 ha winnic. Pod marką Château de Lignères Bisquit butelkuje dwa koniaki – Vieille Réserve Privée oraz 10 Ans. Aromat koniaku jest bardzo delikatny, kwiatowy, z nutą moreli i orzechów włoskich oraz migdałów. Smak również jest niezwykle delikatny, choć tu pojawia się ostrzejsza nutka tytoniu, trochę kawy, głównie są to jednak kwiaty. Finisz krótki, nieco trawiasty i migdałowy.

gorzelnia powstała w 1702 roku, założył ja Jacques Ferrand. Mają swoje niewielkie winnice w Segonzac, czyli w Grande Champagne, wyłącznie winogrona ugni blanc. Zaledwie 7 ha, to jeden z najmniejszych producentów koniaków w regionie. Interes prowadzi Pablo Ferrand, jego dziadek – Pierre Ferrand – to wielka postać w świecie koniaku. Dziś jego imię widnieje na butelkach dużej grupy kapitałowej, skupionej wokół La Maison Ferrand. „W wyniku różnych niezbyt udanych inwestycji rodzina straciła prawo do marki koniaków Ferrand, ale portret mojego dziadka, któremu wiele zawdzięczam, i od którego wszystkiego się nauczyłem, widnieje na moich butelkach” – mówi Pablo Ferrand. W piwnicach firmy są beczki z eau-de-vie pamiętającymi czasy nie tylko dziadka, ale także pradziadka – najstarsze są z 1924 roku. Do starzenia używają beczek z dębu Limousin, o pojemności 400-500 l. Prawie wszystkie beczki są bardzo stare, mają po 50-70 lat. „Nie lubię w koniaku zbyt wiele tanin drewna, wolę gdy są rześkie, owocowe” – mówi Pablo. Alembik jest sterowany ręcznie. „Wstaję o trzeciej nad ranem, schodzę do destylarni, sprawdzam aromat spirytusu ściekającego z alembiku, a potem wracam spać. W środku nocy jestem lepiej wyczulony na aromaty, a uważam, że żaden komputer nie zastąpi nosa. Mogę sobie na to pozwolić, bo destyluję tylko przez 30 dni w roku”. Do 2012 roku niemal cała produkcja trafiała do zestawiania kupaży Rémy Martin. „Wstrzymałem kontrakt z nimi, bo chcę sam wszystko butelkować” – mówi Pablo. Koniak VSOP Pierre de Segonzac ma siedem lat, XO Réserve – piętnaście. Jest też trzydziestoletni XO Sélection  des Angnes i pięćdziesięcioletni Extra, o barwie likieru kawowego, aromacie pigwy, miodu, liści wiśni, herbaty, cierpkich jabłek i tytoniu. Perłą w koronie jest jednak koniak Pierre de Segonzac Ancestrale, kupaż alkoholi, które mają 70-75 lat. Dużo miodu, pigwy, wiśni, czarna herbata, orzechy włoskie. Rocznie sprzedawanych jest 200-250 butelek w cenie 350 euro za butelkę.

firmę założył w 1896 roku Jean Guerbé, wciąż należy do rodziny, obecnie prowadzi ją François Xavier Charpentier wraz z żoną. Mają dwanaście alembików. Do starzenia używają beczek z dębu Limousin. – Destylujemy od pięciu pokoleń. Przez lata nasza firma większość swoich koniaków sprzedawała do kupaży Hennessy, teraz zaczęliśmy sami butelkować. Mamy 54 ha winnic, wszystko to winogrona ugni blanc, bardzo dobre parcele w Grande i Petite Champagne – opowiada François Xavier Charpentier.