Praca Magdaleny Dampz zwraca uwagę na różne aspekty biesiadowania jako elementu wypełnienia czasu i nawiązywania relacji. Autorka cytuje Lewisa Lewina z jego „Phantastica: Narcotic and Stimulating Drugs” z 1931 roku: „Zawsze i wszędzie piło się i pije alkohol przy określonych okazjach, albo i bez nich. Pijącym przyświeca ciągle ten sam cel, podobne też osiągają rezultaty. Chodzi o to, by wydrzeć duszę, choćby siłą, z szarości codziennego bytowania, skierować ją w inną przestrzeń, której nie ograniczają ciasne mury wulgarnej pospolitości, gdzie nie dręczą żadne smutne ani nieprzyjemne myśli, a wprost przeciwnie – panuje szczera wesołość, radość chwili, łaska zapomnienia. Oto, co zawsze pociągało ludzi w alkoholu i co zresztą mógłby on im nawet dać, gdyby go spożywano w umiarkowanych ilościach i gdyby pili tylko ci, którym na to zezwala organizm”.
Czytaj więcejAlkohol i biesiadowanie w obyczajowości Polaków
