Plymouth gin uważany jest za odrębna kategorię ginu, do 2017 roku miał nawet własne oznaczenie geograficzne chronione w ramach UE. Nieco inny od typowego angielskiego London Dry Gin, jest łagodny w smaku, średnio aromatyczny, słodkawy, ziemisty z nutami cytrusowymi, bardziej przypomina holenderski genever, zwłaszcza w młodej niestarzonej wersji. Początkowo nazwa Plymouth gin odnosiła się do nadmorskiego regionu Plymouth i do wszystkich ginów tu destylowanych. Obecnie jest to ostatnia, jedyna destylarnia w Plymouth, wszystkie inne zbankrutowały po II wojnie światowej.
Destylarnia powstała w 1793 roku, w średniowiecznych murach opactwa zakonu Dominikanów, zbudowanego w 1431 roku. Był to jeden z pierwszych murowanych budynków w Plymouth, do dziś zachował się niemal w całości. Dominikanie wypłynęli stąd na statku Myflower z misją do Nowego Świata. Potem był tu browar, a od 1793 roku destylarnia. Producenci ginów w Plymouth korzystali z umiejscowienia i pozycji miasta, które było ważnym portem morskim i odbiorcą kolonialnych towarów, w tym przypraw koniecznych do powstania dobrego ginu (m.in.: korzeń irysa, cynamon, dzięgiel, kardamon, gałka muszkatołowa, skórki pomarańczy i limonki, oczywiście jałowiec). Plymouth gin był na wyposażeniu Royal Navy, oficerowie marynarki codziennie otrzymywali rację ginu. Pierwsza znana spisana receptura na koktajl Dry Martini z 1896 roku była z użyciem ginu Plymouth. Na początku XX wieku był to najlepiej sprzedawany gin na świecie. W czasie II wojny światowej miasto kilkakrotnie bombardowano. Jedna z bomb uderzyła w destylarnię, częściowo został zawalony XV wieczny dach. Marka i zakład od 1793 do 1956 roku pozostawały w rękach rodziny Coates. Na upadek i bankructwo właścicieli złożyło się wiele czynników. Podczas II wojny światowej rząd zakazał destylacji ziaren zbóż, które były potrzebne by wyżywić kraj. Destylowano gin z melasy, więc jego jakość się popsuła. Nie było dostępu do wielu sprowadzanych z zagranicy składników. Plymouth Gin stracił reputację i po wojnie marka już się nie podźwignęła. Do tego doszły straty związane z bombardowaniami i ogólne problemy związane z wojną, a potem odbudową miasta.
Obecnie jest to niszowa marka, należąca od 2014 roku do Period Ricard, które przejęło destylarnię od grupy V&S. Tygodniowo produkowanych jest zaledwie 22 tys. l ginu, destylacja odbywa się dwa razy w tygodniu, w jednym wiktoriańskim alembiku, z którego po obniżeniu mocy do 41,2% wychodzi ok. 11 tys. l. Są też dwa nieużywane już alembiki do destylacji spirytusu zbożowego. Obecnie spirytus z pszenicy kupowany jest w innej destylarni, w Plymouth odbywa się tylko redestylacja z udziałem ziół i korzeni, po której alkohol ma ok. 88%. Dziś w destylarni powstają Plymouth Gin o mocy 41,2%, Plymouth Navy Strength o mocy 57% oraz Plymouth Dry Gin (47%). Jest także znakomity Sloe Gin z dodatkiem tarniny i cukru i korzenno-ziołowo-owocowy Plymouth Fruit Cup o mocy 30%.
Podczas zwiedzania destylarni nie wolno robić zdjęć. Podczas wizyty jest degustacja ginu w klasycznej wersji, likieru z tarniną oraz ginu z tonikiem. W barze można spróbować praktycznie wszystkich alkoholi z portfolio Period Ricard.
A dlaczego nie zgadzają się na zdjęcia?